|
تاریخ انتشار :26.11.2015
چگونه تبدیل به یک
بی ناموس شدم!؟
لیلا
به مناسبت ۲۵ نوامبر، روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان
هجده ساله بودم که مفهوم ناموس را بطور اتفاقی توی میدان ونک کشف
کردم . مردم جمع شده بودند و نگاه می کردند.مرد تنومندی فریاد می زد
و فحش می داد و زنی را که ناموسش بود روی زمین می کشید. روسری زن
پس رفته بود و مرد انبوه موههای سیاه بلند زن را همچون کمندی دور
مچ دست خود پیچیده بود تا فرار نکند و با نهایت قدرتش توی صورت زن
می زد. زن زیبا بود ، خیلی زیاد زیبا بود ، با اینکه صورتش از ضرب
کشیده های محکمی که مرد به آن می نواخت به رنگ خون در آمده بود م
یک جور زیبایی وحشی و هوسناک در چهره اش برق می زد . مرد نعره می
زد و رو به رهگذر ها فریاد می زد ناموسش را دیده که از ماشین غریبه
ای پیاده شده است و مردم با صلوات و
همدردی سر تکان می دادند. زن گیج بود و چشمهایش از ترس و ناباوری
به دور دست خیره مانده بود . من نایستادم. از آدمهایی که این جور
موقع ها می ایستند تا شب برای زن و بچه شان چیزی تعریف کنند عقم می
گیرد. من رد شدم اما پاههایم می لرزید وتا مدتها صدای سیلی هایی که
بر صورت آن زن نواخته شد مثل کابوس مرا دنبال می کرد.
..............................
دومین باری که مفهوم ناموس را فهمیدم خودم آن زنی بودم که برای
ناموس مردی به زمین افتاد. تازه جدا شده بودم و به خانه ی پدری ام
پناه برده بودم . نه خیانتی در کار بود و نه هیچ. دختر خاله ام در
بیمارستان بستری شده بود و کمی دیر تر از معمول به خانه بر می گشتم.
دم در که ماشین را پارک کردم شوهر سابقم به سمت من آمد . انگار
خیلی وقت بود که منتظر توی کوچه ایستاده بود دستهایش از عصبانیت می
لرزید پرسید کجا بودی؟ احساس کردم که با خودش فکر کرده که پای مرد
دیگری ( ناموس) در میان است. می توانستم توضیح بدم اما لزومی نداشت.
او حتی دیگر شوهر من نبود. سوییچ را
توی کیفم گذاشتم و تمام شهامتم را جمع کردم و برای اولین بار گفتم
: راستش را بخوای دیگر به تو مربوط نیست! همسایه ها مهمانی شان
تمام شده بود و دم در پر از آدم بود و من درست دم در خانه ی پدری
ام بودم ، دلیلی نداشت بترسم. جمله ام تمام نشده بود که مچ دستم را
گرفت و پیچاند و من روی زمین افتادم، دستبندم از دستم کنده شد و
روی خاک و خل افتاد. انگار دیوانه شده باشد ، مرا روی زمین می کشید
و به سمت ساختمان نیمه سازی که ته کوچه بود می برد.فریاد زدم و از
مردم و از همسایه ها کمک می خواستم اما هیچ کس به روی خودش نیاورد.
مرد مسنی هم قدم با ما تو کوچه قدم می زد ، التماس کنان کمک خواستم
ولی مرد رویش را بر گرداند و الله اکبر گویان
به سرعت دور شد. آنها همسایه های ما بودند و آن
منطقه یکی از بهترین منطقه های تهران بود. باورم نمی شد که هیچ کس
به کمکم نخواهد آمد وتنها کسی که می تواند نجاتم دهد خودم هستم.
نیرویم را جمع کردم و در یک فرصت
مناسب با نهایت زورم توی بیضه هایش لگد زدم. از درد خم شد و دستم
را رها کرد و من تا خانه دویدم.روپوشم پاره شده بود و پایم زخم شده
بود همسایه ها دم در ایستاده بودند و مرا نگاه می کردند هیچ کس هیچ
چیز نگفت.بعد ها فهمیدم که مردم در امور ناموسی دخالت نمی کنند.
بعد ها فهمیدم که چقدر از این مردم متنفرم. بعد ها فهمیدم که وقتی
هجده سالم بود نباید از کنار آن زن با بی تفاوتی عبور می کردم و از
خودم هم متنفر شدم.
........................
آخرین باری که معنی ناموس را فهمیدم در خرداد 1388 بود .
باز هم پای ناموس در میان بود . این بار ندا آقا سلطان
بر روی آسفالت در برابر چشم همان مردم جان داد
. همان مردمی که در مسایل ناموسی دخالت نمی
کنند و ته دلشان این را جزو فضایل خود می دانند مثل نماز و
روزه . همان مردمی که معنی ناموس را
خیلی بهتر از من می دانند و می پذیرند که بخاطرش جانی فدا شود .
همان مردمی که شب تخمه می شکنند و داستان را برای هم تعریف می کنند
و می خندند . همان مردمی که قتل ندا را با صلوات و الله اکبر
به روز قیامت و امام زمان حواله کردند و خوابیدند .
همان مردمی که من از آنها متنفرم
. من از کلمه
ی ناموس هم متنفرم ، من از تمام آئین و ارزشهاشان متنفرم .
مثل روشنفکری که مدافع اسلام رهائیبخش
است و نمیخواهد بداند یا اعتراف کند که اسلام رهائیبخش معنایی
ندارد ، مثل تاپاله رهائیبخش....من از خشونت برآمده از دین و مذهب
علیه زنان حالم به هم میخورد .
________________________________________________________
توجه کنید . نوشتن یک ایمیل واقعی الزامی است . درغیر این صورت پیام
دریافت نمیشود.
|
