تاریخ انتشار: 31.07.2014

چرا اسرائیل نمی تواند پیروز شود؟

ادگار کرت(نویسنده ­ی اسراییلی)
برگردان: محمد ربوبی

همه آنهایی که تفکر دیگری دارند خرابکار محسوب می شوند: چگوته در وطن ما پلیسِ ناظر بر افکارعمومی دست بالا دارد.

چند روزی است که خواهی نخواهی با شعار « بگذار ارتش دفاعی اسراییل پیروز شود » رو به رو می­شوم. بسیاری جوانان که این شعار را روی صفحه ی فیسبوک مشاهده می­کنند ، تصور می­کنند این شعار به مناسبت عملیات نظامی اخیر ارتش در نوار غزه ابداع شده است . اما من مسن تر از این جوانان هستم و خوب به خاطر دارم که این شعار مدتها پیش ابداع شد : ابتدا به صورت برچسب­ها روی خود روها و سپس چنان عمومی شد که هر کودکی در اسراییل آن را تکرار می کرد .

هدف این شعار هواداران حماس یا شهروندان اروپایی نبوده و نیست، بلکه هدفش فقط و فقط اهالی اسراییل و جهان بینی لعنتی آتهایی است که چهارده سال است بر همه چیز و در همه جا حکمفرما شده. این شیوه ی تفکر برمبنای تصورات واهی و فاجعه بارآنها ست .

نخستین مبنای تصور آنها این است که گویا انسان­هایی در اسراییل وحود دارند که مانع پیروزی و آسایش حاصل از آن هستند. گویا این خرابکاران ـ من و همه­ی اشخاصی که طرز فکر دیگری داریم ـ مانع پیروزی ارنش­مان هستیم . یعنی ما با نوشتن مقالات گزنده و فراخواندن مردم به انسان دوستی و برانگیختن احساس همدردی بازوان نیزومند ارتش­مان را به بند می­کشیم . اگر ما نبودیم ، اگر ما خائن­ها وجود نداشتیم ، ارتش دفاعی اسراییل مدتها پیش پیروز شده بود و سرانجام آرامش و آسایشی که همه­ی ما آرزویش را داریم برقرار می­شد.

مبنای تصور دیگری که به مراتب خطرناک تر است و در شعار « بگذار ارتش دفاعی اسراییل پیروز شود « نهفته این است که ارتش اسراییل می تواند پیروز شود. هر روز یکی از خانواده های مقیم جنوب کشور را پای تلویزیون می آورند که بگوید: « ما پرتاب راکت­ها را تحمل می­کنیم برای این که این ترس و وحشت برای همیشه پایان گیرد».

در طی چهارده سال چهار بار حمله­ی نظامی کرده ایم . آماج حمله­ی اخیر نوار غزه است و ما هنوزهم همان شعار پرت و پلا را تکرار می کنیم. کودکانی که در جریان حمله­ی تهاجمی سال ۲۰۰۲ وارد کلاس اول دبستان شدند، اینک سربازانی هستند که به غزه حمله ورشده اند. در جریان هر یک از این عملیات نظامی سیاستمداران مرتجع و مفسرین سیاسی به ما توضیح می­دهند که دوران دوستی پایان گرفته و بایستی برای همیشه به این قائله پایان داد. و موقعی که آدم قیافه­ی آنها را روی صفحه­ی تلویزیون مشاهده می­کند از خودش می­پرسد: منظورشان پایان دادن کدام قائله است؟ چون اگر رزمندگان حماس یکی پس از دیگری کشته شوند، بازهم کسی واقعا باور نمی­کند آرزوی فلسطینی­ها برای دستیابی به رسمیت شناختن کشور فلسطین برباد خواهد رفت. پیش از ظهورحماس، علیه سازمان آزادی بخش فلسطین جنگیدیم.

و اگر حماس نابود شود، باید علیه یک سازمان دیگر فلسطینی بجنگیم . ارتش اسرائیل نمی­تواند در این یا آن جنگ برنده شود . اما فقط و فقط تفاهم و سازش سیاسی می­تواند امنیت و آرامش برای شهروندان اسرائیل به ارمغان آورد. اما این موضوع را بنا بر اراده­ی نیروهای میهن پرستی که جنگ کنونی را هدایت می­کتتد نمی­شود بر زبان آورد. از اینرو هنگامی که آتش جنگ خاموش شود و کشته شدگان دو طرف مخاصمه شمرده شود انگشت اتهام به سوی ما نشانه خواهد رفت.

خطابی که سبب از دست رفتن جان بسیاری می­شود البته زشت و ناپسند است و عاقبت خوبی ندارد. اما تکرار دوباره ی خطا زشت تر است. عملیات متعدد نظامی با تلفات جانی بسیاری از انسان ها اتجام گرفت و ما اکنون بار دیگر به همان نقطه­ی پیشین رسیده ایم . تنها چیزی که در این میان دگرگون می­شود و به واقع بدتر و وخیم تر می­شود نا توانایی جامعه­ی اسرائیل در برخورد و کنارآمدن با انتقاد است. در هفته­ی گذشته راستگرایان رادیکال به تظاهر کنندگان چپ حمله ور شدند. صفحه­ای در فیسبوک با عنوان  مرگ بر چپ ها  گشوده شد و بایکوت همه ی آنهایی درخواست شد که به پبروزی اسراییل باور ندارند. ظاهرا جاده­ی خونینی که ما در اسرائیل از حمله ای تا حمله دیگر طی می­کنیم برخلاف تصورما پایانی ندارد . این مسیر خونین به سوی قهقرا و نابودی است که در آینده خواهیم دید .

_______________________________________________________

توجه کنید . نوشتن یک ایمیل واقعی الزامی است . درغیر این صورت پیام دریافت نمیشود.