|
تاریخ انتشار :04.10.2015
فاجعه ای به
نام نوکیسگی!
علیرضا باقری
نوکیسگی را این گونه تعریف کرده اند:
قشری که از نظر در آمد به طبقه بالا و از نظر فرهنگی به طبقه پایین
و حتی لمپن ها بسیار نزدیک است. لمپن های فرهنگی، علاقه بسیاری به
" خودنمایی" ، " دیده شدن" " عرض اندام" و "نوچه پروری" دارند. عده
ای نوکیسگان امروزی را " جاهلان پورشه سوار" می نامند.
نو کیسه ها،از یک طبقه اجتماعی مبدا به یک طبقه اجتماعی مقصد پرتاپ
شده اند. این پرتاب ناگهانی بر اثر یک اتفاق یا استفاده از رانت و
شرایط و التهابات اقتصادی رخ می دهد.
آن ها، دیگر نه خود را به طبقه اجتماعی مبدا متعلق می دانند و نه
با جایگاهی که اکنون کسب کرده اند، آشنایی دارند. یعنی از گذشته
خود نفرت و از اکنون خود ترس و احساس حقارت دارند. نوکیسه برای این
که به طبقه سابق خود ثابت کند که دیگر به آن ها تعلق ندارد و
همچنین برای غلبه بر احساس حقارت خود در مقابل طبقه جدیدی که به آن
پرتاب شده است، مجبور به تظاهر است و ساده ترین راه برای تظاهر،
خرید دیوانه وار کالا های لوکس، نمایش عروسی ها، میهمانی ها و خانه
های آن چنانی شان است. از این روست که عده ای نوکیسه ها را "
جاهلان پورشه سوار " می نامند.
اما فاجعه اصلی از جایی آغاز می شود که ما، فیلم و عکس عروسی ها،
میهمانی ها، اتوموبیل ها و خانه های آن ها را از طریق پیام رسان ها
و شبکه های اجتماعی برای همدیگر ارسال می کنیم. ما با این کار به
مزدوران تبلیغاتی ان ها تبدیل می شویم که بی مزد و منت ، به هدفی
که آن ها دارند نزدیکشان می کنیم. آن هدف چیزی نیست جز تظاهر و
دیده شدن. جاهلان عصر جدید نوچه های جدید لازم دارند. عده ای با
موبایل های شان، عکس و فیلم آن ها را به اشتراک می گذارند و افتخار
نوچگی آن ها را پذیرا می شوند.
بسیاری از آگاهان از نوکیسه ها متنفرند. زیرا می دانند نوکیسه ها
بر خلاف سرمایه دارها ی واقعی و قشر ثروتمند سنتی، سرمایه خود را
نه در کار آفرینی که در دلالی صرف می کنند. آن ها منابع مالی جامعه
را بر اساس بی لیاقتی به دست گرفته اند و بر این تنفر دامن می زنند.
اما فاجعه بزرگ تر وقتی رخ می دهد که هنگام تماشای فیلم عروسی ها و
پارتی های این دسته، به جای آن که به فکر پس گرفتن حق خود باشیم،
خودمان را جای این افراد می گذاریم و بر زندگی سطحی و انگل گونه
این افراد حسرت می خوریم.
فاجعه آغاز شده است. شما صدایش را نمی شنوید...
روزی سه آخوند با هم خربزه می خوردند و فقیری طرف دیگری آنها را
نظاره می نمود، برای آنکه هیچ کدام دلشان نمیامد از سهم خود به آن
فقیر بدهند، یکی گفت:
روایت است از چیز هایی که بخشش آن کراهت دارد یکی انار است و دیگری
خربزه.
دومی گفت:
همچنین روایت است که خربزه را باید آنقدر خورد که خورنده را جواب
کند.
سومی گفت:
و نیز روایت است که هر کس سر از روی خربزه بلند نکند به وزن همان
خربزه به گوشتش اضافه می شود.
وقتی خربزه تمام شد، باز نتوانستند از پوستش دل کنده برای فقیر
بگذارند.
باز ذکر روایت شروع شد.
یکی گفت:
دندان زدن پوست خربزه دندان را سفید و اشتها را زیاد می کند، دومی
گفت: پوست خربزه چشم را درشت و رنگ پوست را براق می کند.
سومی گفت:
دندان زدن پوستِ خربزه تکبر را کم و آدمی را به خدا نزدیک می
نماید. و آنقدر دندان زدند و لیف کشیدند تا پوست خربزه را به نازکی
کاغذی رساندند.
فقیر که همچنان آنان را می نگریست گفت:
من رفتم، که اگر دقیقه ای دیگر در اینجا بمانم و به شما ها بنگرم
می ترسم با روایات شما، پوست خربزه مقامش به جایی برسد که لازم
باشد مردم آن را بجای ورق قرآن در بغل بگذارند و تخمه اش را تسبیح
کرده با آن ذکر یا قدوس بگویند.
«عبید زاکانی»
________________________________________________________
توجه کنید . نوشتن یک ایمیل واقعی الزامی است . درغیر این صورت پیام
دریافت نمیشود.
|
