|
تاریخ انتشار: 26.07.2014
آژانس سرکشیدن نیمه ی "جام زهر" را تایید می
کند
منصور امان
در پایان دوره شش ماه توافُق هسته ای ژنو، آژانس بین المللی انرژی
اتُمی اجرای تعهُداتی که رژیم مُلاها به طرفهای خارجی خود سپرده را
تایید کرده است. توافُق مزبور به گونه مُشخص بر جلوگیری از دسترسی
حاکمان بُنیادگرای ایران به بُمب اتُمی و برچیدن ظرفیتهای چنین
تلاشی در کوتاه مُدت مُتمرکز شده بود.
جمهوری اسلامی پیش از وارد شدن به پروسه توافُق ژنو، دارای بیش از
200 کیلوگرم اورانیوم با درجه غنی سازی شده 20درصدی بود. به گفته
کارشناسان، سطح اورانیوم با این میزان غلظت می تواند در مُدت
کوتاهی افزایش داده شود و برای مصارف تسلیحاتی آماده گردد. اکنون
نهاد وابسته به سازمان ملل می گوید که رژیم مُلاها نیمی از ذخایر
اورانیوم خود را نابود و بقیه را به مواد بی ضرر اسقاط کرده است.
آژانس همچنین بر برآورده شدن شرطهای دیگر طرف حسابهای جمهوری
اسلامی مانند مُنجمد کردن همه فعالیتهای فنی و تاسیساتی هسته ای،
توقُف غنی سازی بیشتر از 5 درصد و سرانجام زیر کُنترُل، بازرسی و
نظارت بین المللی گذاردن پروژه اتُمی خود صحه گذاشته است.
به این ترتیب آنچه که در توافُق ژنو از آن به عُنوان "گام اول" نام
برده می شود و برای آقای خامنه ای و همدستان نیمه ی "جام زهر"
شمُرده می شود، به زمین گذاشته شده و یا سر کشیده شده است. این امر
به مُوازات رجزخوانیهای روزانه رهبر جمهوری اسلامی و اعضای "دلواپس"
باند حاکم صورت گرفته است.
بی گمان واعظان "حق مُسلم" و "مُدیریت جهانی" هرگز با یک چرخش
صدوهشتاد درجه ای به منبر "نرمش قهرمانانه" نمی رفتند، هرگاه بین
دو سنگ آسیاب تحریمهای فلج کننده بین المللی و وحشت از طُغیان
جامعه مُشت و مال داده نمی شدند. هزینه و خسارت کلان و بیهوده ای
که رژیم ولایت فقیه برای رسیدن به این نُقطه پرداخته، یکسره از
کیسه منافع ملی و جیب مردُم برداشت شده است. از این رو، نمی توان و
نباید به آن اجازه داد ماجراجویی نابخردانه دیگری را با نتیجه از
پیش آشکار فضاحت بار به کشور تحمیل کند.
کرشمه های نابجای حُکومت در مُذاکرات اخیر وین و ژست و اطوار کش
دادن بازی در زمینی که قبلا واگذار کرده، نمای دیگری از سبُکسری
زیانبار آن است که تنها نتیجه ای که در بر دارد، افزایش توجیه
ناپذیر و غیرعقلانی هزینه عقب نشینی است.
تنها دورنمای مُمکن برای فرآیندی که حاکمان رژیم جمهوری اسلامی
وارد آن شده اند، مهار شدن تلاشهای ماجراجویانه هسته ای آنان است.
آقای خامنه ای و همدستان به جای خیالپردازی پیرامون انتها و مقصد
این فرآیند و تحمیل خسارات بیشتر به کشور و مردُم، لازم است "جام
زهر" را به تمامی سر کشیده و به این جُنون پایان دهند.
..................................................................................................
voa
وزیر امور خارجه حکومت اسلامی
ایران، زمان برگزاری دور بعدی مذاکرات هسته‌ای
ایران و کشورهای ۱+۵ را اوایل سپتامبر(اواسط شهریور) اعلام کرد.
محمد جواد ظریف که چهارشنبه شب در تلویزیون ایران سخن می‌گفت،
مهمترین اختلاف ایران و ۱+۵ را میزان غنی‌سازی اورانیوم عنوان کرد
و گفت: «غنی سازی ما صنعتی است البته در یک بازه زمانی که نیاز
واقعی ما برای بوشهر است.»
رهبر ایران، در جریان مذاکرات هسته‌ای اعلام کرد که نیاز ایران در
غنی‌سازی اورانیوم، ۱۹۰ هزار سو است. محمد جواد ظریف نیز روز
سه‌شنبه به نمایندگان مجلس ایران گفت که هیات ایرانی حجم غنی‌سازی
۱۹۰ هزار سو را در مذاکرات پیگیری می‌کند. کشورهای غربی این میزان
غنی‌سازی را برای ایران زیاد می‌دانند.
ظریف روز چهارشنبه درباره برنامه ادامه مذاکرات گفت: «سقف زمانی
مذاکرات سوم آذر ماه است، متن توافق را در مذاکرات وین ۶ تمیز
کردیم، اگر امروز روی موضوعات اساسی توافق پیدا کنیم، یک متن
آماده‌ای داریم که فقط باید توافقات را وارد آن کنیم و به نتیجه
برسیم».
از مطبوعات آمریکا : مذاکرات چند جانبه معقول بنظر میرسید زیرا
که جمهوریخواهان مخالف گفتگوهای دوجانبه بین آمریکا و ایران هستند،
دمکراتها نمیخواهند آمریکا به تنهائی با ایران به معامله بنشیند، و
دیگر قدرتهای بزرگ جهانی هم میخواهند در مذاکرات و ارائه نظر و
تصمیم گیری مشارکت داشته باشند.
اما همیشه این نگرانی وجود داشته که آیا چین و روسیه واقعأ می
خواستند که در کنار غرب قرار گیرند و ایران را متقاعد به پذیرش
شرایط جهانی کنند.
البته، این علت تقریبأ شکست مذاکرات نبود، و در لحظات نهائی پیش از
موعد ۲۹ تیر ۶ قدرت و ایران توافق کردند که برای ۴ ماه دیگر
مذاکرات را تمدید کنند و از سپتامبر از سر گیرند. همه ۶ قدرت از
جمله چین و روسیه موافقند که خواسته های ایران برای غنی سازی
غیرقابل پذیرش است. آنها می گویند ایران به بیش از ۱۰۰۰۰
سانتریفیوژ نیاز ندارد، در حالیکه رهبر جمهوری اسلامی از تعداد
۱۹۰۰۰۰ سخن می گوید.
این فقط آخرین تاکتیک ملایان است که مذاکرات را طولانی کنند، کاری
که برای یک دهه ادامه داده اند. رئیس جمهوری آمریکا با هدف ادامه
مذاکرات در سال گذشته تخفیفی در تحریمهای اعمال شده بر ایران داد.
اخیرأ بر اساس یک پژوهش، چنین اقدامی ۸ در صد بر تولید ناخالص
داخلی ایران افزود.
برای بخش اعظم دوره ریاست جمهوری اوباما منافع یک صلح شکننده با
ایران بر هزینه هایش چربید. شمار محدودی احتمالأ از درگیری نظامی
با ایران در دوره اول دولت اوباما حمایت می کردند در حالیکه هنوز
تعهدات آمریکا در افغانستان و عراق قابل توجه بود. امروز، رأی
دهندگان آمریکائی منزوی نیستند، بلکه کاملأ آرام و ساکت هستند، و
تمایلی و شتابی برای درگیری های تازه ندارند. معهذا، آمریکا و
شرکای مذاکره کننده اش در موضعی قرار دارند که کل مذاکرات، تحریمها
و دیگر رویکردها هیچ حاصلی نداد. سیاست اوباما ما را بجائی کشاند
که نیاز به یک استراتژی تازه در خاورمیانه است. داعش «خلافت
اسلامی» که بخشهائی از عراق و سوریه را در کنترل دارد توانست قواعد
بازی را بر هم زند.
ایران آگاه است که تحرکات ژئوپلتیک بنفع او تمام می شود. پرسش
اساسی اینستکه اگر پس از چهار ماه مذاکرات به بن بست رسد، آیا
آمریکا آمادگی آن را دارد که با رهبری شرکایش با نتایج چنین بن
بستی بر خورد کند. مسئله ای است که آقای اوباما باید خود را آماده
کند.
روزنامه واشنگتن پست در مقاله ای بقلم دیوید ایگنتیوس می پردازد به
این موضوع که چرا جان کری ، وزیر امور خارجه آمریکا، به ایران
وافغانستان امید دارد. جهان بقدری اخیرأ پر هرج و مرج بود که
بآسانی نسبت به دو تلاش دیپلماتیک آمریکا در رابطه با کشورهای
متلاطم و آشفته و سرکش افغانستان و ایران کمتر محسوس بود که اگر
این تلاشها نبود میتوانست به گسیختگی خطرناکی منجر شود. معمار اصلی
این تلاشها جان کری بود که توانست در افغانستان فرمول تقسیم قدرت
را پیشنهاد کند و مورد پذیرش دو رقیب انتخاباتی قرار گیرد و در
رابطه با ایران برای چهار ماه دیگر مذاکرات را تمدید کند.
_______________________________________________________
توجه کنید . نوشتن یک ایمیل واقعی الزامی است . درغیر این صورت پیام
دریافت نمیشود.
|
