خاطرات زندان تیف . قسمت دهم

hoshyaresmaeil@yahoo.com

    سرهنگی به نام "هنری" در سیاهچال به زندانیان تیف گفت:" تصمیم به زندانی کردن و سرکوب شما، از سوی مقامات بلند پایه در کاخ سفید گرفته شده است. دولت ایالات متحده برای پیشبرد سیاستهایش باید قوانین را دور بزند". یک پزشک آمریکایی هم در سیاهچال به زندانیان گفته بود که: "چنانچه در بدنشان اثری از آلودگیهای شیمیایی یا هر گونه زخم مشکوکی مشاهده کردند بی درنگ اطلاع دهند". معنایش این است که زندانیان را موش آزمایشگاهی کرده بودند. اینکه در ابوغریب بر زندانیان چه گذشت؛ اینکه در ویتنام چه جنایات و فجایعی رخ داد؛ همه و همه به چگونگی امر می پردازد و نه به چرایی آن. و راستی چرا جنگ!؟

در هالیوود هم تبلیغ می کنند که آمریکا در ویتنام شکست خورد و در عراق پیروز شد! این همان آدرس غلطی است که به خورد افکار عمومی داده می شود. جنگ ویتنام شکست نبود؛ حماقتی باور نکردنی بود؛ محصول مشترک سیاست، "نیکسون" و "کیسینجر" ! به قول "فالاچی"، جنگ ویتنام برای "نیکسینجر" شبیه یک بازی شده بود. با ژنرال "چیاپ" صبحانه می خوردند و همزمان به "وان تیو" قول بمباران "هانوی" را می دادند. به راحتی  از کاخ سفید به پکن و کرملین و پاریس می رفتند و حالا هم همان بازی را در عراق به راه انداخته بودند. نه در ویتنام و نه در عراق، طراحان جنگ به دنبال پیروزی نبوده و نیستند. آنچه که مهم است خود جنگ است تا با سیاستی تدریجی به دنبال معاملات استراتزیک میان خود و دیگران، به بزم خون نشسته و از آن سرمست شوند! بهای آن را هم مردم عراق و آمریکا و ویتنام و دیگر جاها می پردازند. و بیچاره آن جامعه ایست که هنوز تردید دارد  "جنگ" ،بزرگترین حماقت تاریخ بشر است.

    روز دوشنبه 11 می، یکی از زندانیان به نام "ایرج" با 20 سال سن، تعادل روحی خود را از دست داد که او را با دستبند و پابند به قفس منتقل کردند. روز پنجشنبه 24 اردیبهشت 3 نفر از زندانیان قصد فرار داشتند که موفق نشدند و همه ی زندانیان را تنبیه دسته جمعی کردند. در بازجویی از زندانیان فراری پرسیده بودند که کجا می خواستند بروند و زندانیان پاسخ داده بودند به UN. سپس بازجوها به آنها خندیده بوده و گفته بودند که UN و صلیب سرخ خود ما هستیم!!

    روز پنجشنبه 20 می، یکی از زندانیان به علت بیماری فشار خون، اعتراض مختصری به وضع تغذیه کرد. ابتدا او را با کلت الکتریکی بی هوش کردند و سپس درست مانند فیلمهای هالیوود دست و پای او را با زنجیر بستند و با 8 سرباز مسلح به سلول انفرادی فرستادند. تا حدود 2 سال غذای زندانیان تیف جیره ی جنگی بود. خلاصه اینکه این هم بخشی از فرهنگ آمریکایی بوده و هست؛ هالیوود از سیاستمداران و نظامیان الگو می گیرد و سیاستمداران و نظامیان هم از هالیوود!

    زندانیان تیف در برابر خالقان نظم نوین چهار گزینه بیشتر نداشتند: صبر، فرار، خودکشی و یا دیوانه شدن! تنها گزینه ی ناممکن هم آزادی بود!

    از اواخر ماه می یا نیمه های خرداد، هوا دیگر گرم نبود بلکه داغ شده بود. آبی که برای خوردن می دادند 50 درجه گرما داشت و البته نیمی از سهمیه ی آب آشامیدنی را برای امور بهداشت شخصی استفاده می کردیم. یک ژنراتور کوچک برق هم آنجا گذاشته بودند که هفته ای 5 روز خراب بود! تر دید نداشتیم که همه ی این فشارها عمدی است. چرا که هیچ سرباز و افسری خودسرانه کاری را انجام نمی دهد بلکه دستور می گیرد. آن روزها، پی در پی وعده ی دیدار ما را با صلیب سرخ می دادند؛ وعده ای که هرگز به حقیقت نپیوست.

 در اواخر می ، زندانی 25 ساله ای به نام "امین" خودکشی کرد. روز یکشنبه 30 می هم نماینده ای از سفارت پاکستان را به تیف آوردند تا برای بازگشت بلوچهای تیف که تابعیت دوگانه داشتند وارد مذاکره شود. شماری از بلوچها برای بازگشت به پاکستان موافقت کردند. در ماه ژوئن با گرمای بی سابقه ای روبرو بودیم. نیروهای آمریکایی هم به جای حل مشکلات زندانیان، هر شب به درون زندان هجوم می آوردند، چادرها را به هم می زدند و نیمه های شب با فریادهای آزار دهنده از بلندگو، زندانیان را از خواب بیدار می کردند و پس از یک ساعت سرپا نگه داشتن دوباره همه را به درون چادرها روانه می کردند.یک فشار روحی و جنگ روانی به همان دلیل یا همان جرمی که سربازان هم از آن بی خبر بودند! گرچه طبیعی هم بود. چون به یک سرباز آموزش می دهند که چگونه فکر نکند و تنها دستور را اجرا کند. خیلی وقتها زمان بندی 3 دقیقه ای حمام را هم کم می کردند و سر 2 دقیقه آب را قطع می کردند و با تهدید و تحقیر هر کس را در هر وضعیتی که بود به زندان  بازمی گرداندند. یکی از زندانیان به نام "ایوب" را که حاضر نشده بود با بدن پوشیده از کف لباس بپوشد، 4 روز به انفرادی یا قفس فرستادند

 روز پنجشنبه 10 ژوئن، سرگرد "وایپ" به تیف آمد و گفت تا دو هفته ی دیگر برگه های تبرئه ی شما به دستتان می رسد. پس از آن صلیب سرخ برای فرستادن زندانیان به ایران اقدام می کند و کسانی هم که نمی خواهند به ایران بروند می توانند به نزد مجاهدین بازگردند! و افزود که راه دیگری هم وجود ندارد. این تئوری "مسعود رجوی" بود که سرگرد وایپ برایمان تکرار می کرد. کمی مسخره به نظر می آمد زیرا در شرایطی بودیم که قاعدتاٌ دولت آمریکا باید تکلیف ما را روشن می کرد. اما روح و قوانین سازمان از سوی ارتش آمریکا بر تیف حاکم شده بود. خود نیروهای آمریکایی هم اذعان داشتند که این یک توافق میان سازمان مجاهدین و پنتاگون است.

 در میانه های ژوئن، 2 نفر دیگر از زندانیان دست به خودکشی زدند. ارتش آمریکا هم دست به تنبیه همگانی زد. برق و جیره ی سیگار را قطع کردند تا کسی هوس خودکشی نکند. در همان روزها، سرهنگ فیلیپ در یک نشست سه ساعته با نمایندگان زندانیان اعلام کرد کسانی که به ایران نمی روند و پیش مجاهدین هم بازنمی گردند، هیچ چشم انداز دیگری پیش رویشان نیست! معنای چنین حرفی برای ما بسیار روشن بود: ارتش آمریکا وظیفه ی پیش بردن خط مجاهدین را در تیف به عهده گرفته بود. جالب آنکه هر سال هم وزارت خارجه نام مجاهدین را در فهرست سازمانهای تروریستی می آورد و با چه لعاب و القابی هم از آن یاد می کرد، در حالی که با رهبران همان سازمان به اصطلاح تروریستی، در توافق کامل بود. این یک بام و دو هوا در سیاست خارجی آمریکا چندان غیر طبیعی نیست.

 این به ذات کاپیتالیزم برمی گردد تا از هر کارتی، آنجا که لازم است، بازی بگیرد. اگر ایرادی هم هست در افراد نیست. چون به عنوان فرد، هیچیک از رهبران سیاسی به تنهایی توان تخریب جهان را ندارند. هنگامی که جامعه بیمار شد، آنگاه ماجراجویان سیاست باز، در آن نفوذ خواهند کرد و هر ناممکنی، ممکن می شود؛ جامعه ای که به رسانه های همگانی و دستگاه تبلیغات، اعتماد دارد و هنوز به جنگ باور دارد؛ جامعه ای که به حاکمیت، توان و مشروعیت بخشیده است و به ازای آن از حاکمیت، هویت می گیرد؛ هویتی کاملاٌ بیگانه با خود و تهی از ارزشهای انسانی، چنین جامعه ای بیمار است.

اسماعیل هوشیار

ادامه دارد

_______________________________________________________