|
تاریخ انتشار :24.02.2018
آقایان
واقعاً غافلگیر شدید یا ادا در می آورید؟!
احسان محمدی
در دوران ابتدایی درسی در کتاب فارسی تحت
عنوان #پسر_هوشیار داشتیم. مردی الاغش را گم کرده بود. پسرکی گفت:
همان الاغ که چشم چپش کور بود و بارش گندم و پای راستش لنگ؟
مرد خوشحال شد و گفت: بله کجا دیدی؟ پسرک گفت من همچین الاغی ندیدم!
مرد او را پیش حاکم بُرد. پسرک پاسخ داد: « از آنجا که علف های سمت
راست جاده خورده شده بود و سمت چپ دست نخورده بود فهمیدم چشم چپش
کور بوده. از آنجا که جای پای راستش کم عمقتر بود فهمیدم پای راستش
لنگ بوده و از آنجا که کمی گندم در مسیر ریخته بود فهمیدم بارش
گندم بوده»!
آنقدر همه چیز ناگهانی شروع شد که غافلگیر
شدیم. انتظارش را نداشتیم و اصلاً نمی دونیم چرا اینطوری شد!
این جمله را در چند روز گذشته بسیاری از تحلیلگران، سیاستمداران و
مدیران در مورد #اعتراضات_خیابانی تکرار کرده اند. اما واقعاً «غافلگیر»
شدید یا دارید ادا در می آورید؟ واقعاً خبر نداشتید که زیر پوست
کشور چه خبر است؟ همین الان در گوگل سرچ کنید و آمارهایی که توسط
مقامات و نهادهای رسمی منتشر شده را ببینید. از جمله:
بیش از 10 میلیون نفر زیر خط فقر زندگی می کنند./ معاون اقتصادی دولت، شهریور
96
نزدیک به 6 میلیون تحصیلکرده بیکار داریم./ خبرگزاری تسنیم، بهمن 95
میلیون و ۸۰۸ هزار نفر مصرف کنندگان مستمر مواد مخدر در کشور هستند./معاون
ستاد مبارزه با مواد مخدر، خرداد96
35 درصد جمعیت کشور حاشیه نشین هستند./رئیس کمیسون اجتماعی مجلس، فروردین 96
این آمارها بحرانی نیست؟ هر کدام از آنها به تنهایی می تواند برای
یک کشور تنش و بحران خیابانی ایجاد کند. اینها را ندیدید؟ نخواندید؟
واقعاً غافلگیر شدید؟
ما روزنامه نگاریم. نه پیشگو هستیم و
نه چریک! دستکم من علاقه ای به این کار ندارم. لابلای نوشته هایم
این یکی را دیدم. مربوط به چند ماه پیش. منتشر شده در هفته نامه #امید_جوان.
بخش هایی از آن را بخوانید:
ما می نویسیم و فریاد می زنیم و بغض می کنیم و نشانه ها را یادآوری می کنیم
تا عاقلان کشور که درگیر رتق و فتق امور هستند( البته انشالله)!
بخوانند و با فضای خارج از دفتر کارشان آشنا شوند و بدانند مردم با
هیچ کس عقد اخوت ابدی نبسته اند و عاقبت دلسردی و قهر با صندوق رای
و نومیدی، فضایی است که برای کشور خطرناک است و چه بسا دیگر نتوان
به سادگی خودرو فرو افتاده در دره را بیرون آورد.
تحلیلگران اقتصادی در اتاق های دربسته با عدد و رقم و آمار و جدول و نمودار
در مورد وضع امروز و آینده کشور حرف می زنند و تصمیم می گیرند اما
مردم به جیب شان نگاه می کنند. به اطراف شان خیره می شوند. به جوان
هایشان که در گوشه خانه موهای سرشان سفید می شود اما کاری پیدا نمی
کنند. به اخبار دلسردکننده فرار مفسدان اقتصادی، به شعارهای
پلاکارد به دستان موسسه های شکست خورده... نمی توان این حقایق را
پنهان کرد و نگفت و ننوشت. نمی توان از مردم مدام خواست که «امیدوار
باشید و انشالله درست می شود». این نسخه قرار است تا چند دهه بیمار
را زنده نگهدارد؟
البته که علاقه ای به هیجانی کردن فضا در روزهایی که به آرامش و تعقل
نیازمندیم ندارم اما رسالت ما همان است که گفتم و نوشتم؛ نشان دادن
سوراخ هایی دیواره سد، انعکاس صداهای مردم بی صدا و نهیب زدن به
سیاستمدارانی که تا قبل از نهار و در زمان گرسنگی اصلاح طلب هستند
و بعد از صرف نهار، اصولگرا می شوند! ... اگر غیر از این باشیم «روابط
عمومی» هستیم نه روزنامه نگاری که قرار است حرف مردم را بزند. سال
ها بعد وقتی به نوشته هایمان برگردیم خودمان را سرزنش می کنیم که
چرا دیدیم و سکوت کردیم و دست به توجیه زدیم؟
کاسه صبر مردم دارد لبریز می شود و تا ابد نمی شود همه گناهان را به گردن
دولت #احمدی_نژاد یا تحریم انداخت. برخی از جریان های سیاسی در
راستای مناقع خود بر این طبل توقعات می کوبند.
ناامید شدن مردم از دولت تدبیر و امید در غیاب رقیبی کارآمد که بتواند جای آن
را بگیرد یک خطر برای کشور است. نه تنها برای آقای روحانی و اصلاح
طلبان که برای کل کشور یک تهدید است. یک تهدید اجتماعی که ممکن است
از هر تهدید سیاسی و امنیتی دیگری در منطقه اثرات کاری تری روی
کشور بگذارد.
آقایانی که می فرمایید از اعتراضات_خیابانی غافلگیر شدید، برای درک شرایط
جامعه و درد مردم لزومی ندارد استراتژیست یا سیاستمدار بزرگی باشید،
همین که کمی پسرهوشیار باشید کفایت می کند. این همه چراغ دارید و
بیراهه می روید...
________________________________________________________
توجه کنید . نوشتن یک ایمیل واقعی الزامی است . درغیر این صورت پیام
دریافت نمیشود.
|
