تاریخ انتشار :01.06.2018 مُردم اندر حسرت فهم درست
ایرج شكری
ما نمی دانیم چگونه ایشان به عنوان
یک اهل قلم و نویسنده انتظار «پرداختی» از سوی این رژیم مذهبی
سفّاک که بنیانگذارش خمینی از همان آغاز عزم و اراده خود را برای «برپا
کردن چوبه های دار در میدانهای بزرگ برای درو کردن» *آنها را اعلام
کرد و از همان آغاز در آن سخنرانی سوم خرداد 58، به صراحت به منزلت
شاه در نظرش نسبت به نویسندگان تاکید کرد؛ چرا که شاه «اگر ریایی
هم بود نماز می خواند و به زیارت می رفت»، اما نویسندگان «ولو برای
بازی دادن» او هم که شده اسمی از اسلام نمی برند و به عنوان یک
ماموریت از «جانب خدا» تکلیف شرعی برای مردم تعیین کرد که با
نویسندگان مبارزه ای بکنند «بدتر از آنچه با شاه کردند»**، دارد.
از این گذشته رای دادن به کسی به عنوان رئیس
جمهور، بستن پیمان «اخوّت» با او و وفاداری و حمایت نامشروط و
همیشگی از او که نیست. آقای دولت آبادی که هیچ راهی برای تغییر وضع
نکتبار و مصائبی که به مردم و کشور از این رژیم رسیده، جز شرکت در
انتخابات و رای دادن به این یا آن مهره کارنامه سیاه رژیم نمی بیند،
و تنها قدم برداشتن در چارچوب تعیین شده از سوی رژیم را، مجاز و
درست می داند، دستکم می توانست به خاطر «احترام به رای» خودش و
دادن ارزشی به آن، بگوید که یورش به جشن پنچاهمین سالگرد تاسیس
کانون نویسندگان، اقدامی مطلقا غیر قابل قبول و خودسرانه بوده است
و رئیس جمهور حقوقدان « آقای روحانی اگر آن را محکوم نکند، به
میهمانی افطار نخواهد رفت» و رایی را که به او داده، پس می گیرد.
اگر چنین کرده بود، آیا ارزش و احترام بیشتری به رای خود و به خودش
قائل نشده بود؟
________________________________________________________ توجه کنید . نوشتن یک ایمیل واقعی الزامی است . درغیر این صورت پیام دریافت نمیشود.
|
مقاله ها | نظریات | اطلاعیه | گوناگون | طنز | پیوندها | تماس
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
کليه حقوق محفوظ ميباشد.
نقل مطالب با ذکر منبع (شبکه تیف) مانع ندارد